'Pap', zeg ik tegen m'n vader,
'Je moet effe gaan zitten, want ik wil een foto van je maken..'. 
'Oh', zegt m’n vader. 'Moet die op m'n kist?'
'Nou .... misschien wel... ooit, maar ik hoop voorlopig nog niet!'

Soms kan zo'n gesprek best confronterend zijn. Mijn ouders leven gelukkig allebei nog, maar door mijn werk word ik regelmatig herinnerd aan het feit dat ik ze ooit zal moeten missen. Dat moment gaat onvermijdelijk komen. In ons gezin hebben we altijd open over dit onderwerp gesproken. En elke keer sloten we af met de uitspraak dat we vooral moeten genieten van alle mooie dingen die we meemaken.

Foto’s spelen daarbij voor mij een grote rol. Niet alleen van de feestjes, maar ook van de alledaagse, minder perfecte momenten. Ze helpen me terug te gaan in de tijd, naar herinneringen die anders misschien zouden vervagen. Ik hou ervan om af en toe in mijn eentje door oude fotoboeken te bladeren. Het is verbazingwekkend hoe snel je vergeet hoe mensen er vroeger uitzagen, wat we deden, wie er dichtbij ons stonden, en hoe ik me toen voelde. Maar zodra ik de foto’s zie, komen al die herinneringen weer tot leven.



Maar vandaag maak ik een portretfoto van mijn vader. Terwijl ik mijn camera pak, maakt hij een grap: "Dan hebben we in ieder geval de foto's nog!" Hij lacht en kijkt me aan. Mijn camera klikt slechts een paar keer—meer geduld heeft hij niet. Maar dat is genoeg, ik heb weer een kostbare herinnering vastgelegd!