Oma is overleden. De enige kleindochter is net oud genoeg om te snappen wat er gebeurt. Eigenlijk vindt ze het best wel interessant: Al die mensen die afscheid komen nemen, de mooie bloemen, de aandacht die er voor haar is. Er zijn ook andere kinderen op de uitvaart maar zij is degene, die laat zien waar de kist met oma staat. Wijst aan welke tekening zij heeft gemaakt. Om vervolgens voor te stellen of ze meedoen met een spelletje tikkertje. Ik fotografeer vanaf de achtergrond. Bijzonder vind ik het, om kinderen zo te horen praten. Te zien hoe ze omgaan met overlijden en afscheid.

Tijdens de uitvaart vertelt de kleindochter samen met haar moeder welke herinneringen zij aan oma heeft, hoe knap is dat! Als het afscheid voorbij is en de gasten tomatensoep eten, sta ik nog even rond te kijken. Ineens voel ik dat er aan m’n broek getrokken wordt. Ik kijk naar beneden en daar staat de kleindochter. ‘Hoi’, zeg ik. ‘Wat heb je dat net knap verteld!’. Ze knikt en zegt: ‘Mevrouw, wanneer krijg ik nou een beetje van dat zand?’ Ik snap het even niet… welk ‘zand’ bedoelt ze?

Maar ze vertelt dat het hondje van haar nichtje pas is overleden en dat hij na de crematie terugkwam in een doos vol met zand. En ze wil ook zo graag een beetje ‘zand’ van oma zodat ze dat in een ringetje kan doen. Nu snap ik het. ‘Dat moet je echt met opa bespreken’, zeg ik. Dat gaat ze doen en met vlugge pasjes rent ze naar opa.