Ik loop de lift van het ziekenhuis in. Zojuist heb ik voor Stichting Still foto’s gemaakt van een mini-jongetje. Helaas was het hem niet gegund om gezond verder te groeien. Door Still en mijn foto’s krijgt mama niet alleen een tastbare herinnering voor later. Het geeft haar ook de mogelijkheid om nog even van haar kindje te genieten. Hem vast te houden en in alle rust goed naar hem te kijken. Te ontdekken dat het echt een jongetje is en dat hij op zijn papa lijkt. Want straks kan dat niet meer. Ik hoop dat mama de liefde voor haar jongetje meeneemt naar de toekomst. Ondanks het verdriet, dat er nu is. 


In de lift wacht ik tot de deuren sluiten. Op het laatste moment wordt een jonge vrouw in een rolstoel naar binnen gereden. Op haar schoot staat een maxi cosi. De inhoud daarvan kan ik niet goed zien, want die is lekker ingepakt. Maar ik zie wel wat bewegen. Achter de rolstoel staat een glunderende vader. Aan het handvat hangt een ballon: ‘It’s a girl!’. Ik hoef dus niet te vragen wat het is! ‘Gefeliciteerd’, zeg ik. De ouders bedanken me, ze kunnen niet wachten om lekker naar huis te gaan, vertellen ze. We zijn beneden, de liftdeuren gaan weer open. Ik wens de nieuwe ouders veel geluk. Ze stralen. Wat liggen verdriet en geluk toch dicht bij elkaar...